Τα Γεγονότα της Πρώτης Μαΐου 1886 στο Σικάγο
Την 1η Μαΐου του 1889, με την ίδρυση της 2ης Σοσιαλιστικής Διεθνούς, καθιερώθηκε πως η Πρωτομαγιά θα ήταν, από εκεί και πέρα, εργατική εορτή. Εργατική εορτή/φόρος τιμής, για τα τραγικά γεγονότα μετά τον ξεσηκωμό των εργατών στο Σικάγο, την ίδια μέρα του 1886, όταν η εξέγερση στην πόλη των ανέμων, κατέληξε σε αιματοχυσία.
Οι πρώτες κινητοποιήσεις
Την 1η Μαΐου του 1886, τα εργατικά συνδικάτα των Η.Π.Α. αποφάσισαν να απεργήσουν για το δικαίωμα στην 8ωρη εργασία. Προηγήθηκαν επιτυχημένες κινητοποιήσεις Καναδών εργατών, κάτι που τους ώθησε ώστε να πάρουν την απόφαση για διαμαρτυρία, την εποχή που οι κανόνες και οι νόμοι για την εργασία ήταν σχεδόν ανύπαρκτοι.
Η πορεία των απεργών στο Σικάγο, όπου συμμετείχαν περίπου 90.000 εργάτες, σχεδόν το 25% του συνολικού αριθμού των απεργών, ήταν η πιο μαχητική απ όλες. Όλα έδειχναν πως η απεργία θα είχε μεγάλη διάρκεια.
Το πρώτο αίμα
2 ημέρες αργότερα, χύθηκε το πρώτο αίμα. Απεργοσπάστες προσπάθησαν να σπάσουν τον κλοιό για να πάνε για δουλειά και ακολούθησε συμπλοκή, στην οποία επενέβησαν η αστυνομία αλλά και πληρωμένοι «μπράβοι» της επιχείρησης καταστολής. Τα αποτελέσματα ήταν τραγικά · σκοτώθηκαν 4 απεργοί και τραυματίστηκαν δεκάδες από αυτούς.
Η οργή τους, δεν άργησε να ξεσπάσει. Με τους αναρχικούς του Σικάγο στο πλάι των απεργών, οι κινητοποιήσεις αυξήθηκαν με συλλαλητήρια κατά της αστυνομικής βίας.
Αν και η συγκέντρωση ήταν αρχικά ειρηνική, το κακό δεν άργησε να γίνει. Οι αστυνομικοί έλαβαν εντολή να την διαλύσουν την πορεία με τη βία. Από το πλήθος χρησιμοποιήθηκε χειροβομβίδα η οποία σκότωσε έναν και τραυμάτισε δεκάδες αστυνομικούς. Αυτοί άνοιξαν αμέσως πυρ, σκοτώνοντας άλλους 4 διαδηλωτές, ενώ ακόμη 6 αστυνομικοί έχασαν τη ζωή τους, από πυρά συναδέλφων τους.
Η Δίκη των 8
Για την ρίψη της χειροβομβίδας κατηγορήθηκαν 8 άτομα · 6 από αυτούς ήταν Γερμανοί μετανάστες. |
Άλμπερτ Πάρσονς, Αύγουστος Σπάις, Μάικλ Σουώμπ, Σάμουελ Φήλντεν, Τζώρτζ Ένγκελ, Άντολφ Φίσερ, Όσκαρ Νήμπ και Λούις Λινγκ |
Για προβοκάτσια μίλησε και η υπεράσπιση που συνέδεσε την επίθεση με το με το διαβόητο πρακτορείο ντετέκτιβ Πίνκερτον, που συχνά χρησιμοποιούσαν οι εργοδότες ως απεργοσπαστικό μηχανισμό.
2 μήνες μετά, αποφασίστηκε πως οι κατηγορούμενοι ήταν ένοχοι. 7 απ’ αυτούς καταδικάστηκαν σε θάνατο και ο ένας σε κάθειρξη 15 ετών. Το Νοέμβριο του 1887, οι 4 από αυτούς θανατώθηκαν με απαγχωνισμό. Η ποινή των 2 εκ των καταδικασθέντων σε θάνατο είχε μετατραπεί σε ισόβια, ενώ ο έβδομος αυτοκτόνησε στο κελί του. Λίγο πριν εκτελεστούν, οι 4 εργάτες τραγουδούσαν την Μασσαλιώτιδα.
Η συγκεκριμένη δίκη θεωρείται από τους σημερινούς νομικούς, ως ένα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα κακοδικίας στην ιστορία του αμερικανικού ποινικού δικαίου.
Ο κυβερνήτης του Ιλινόις, 7 χρόνια αργότερα, παραδέχθηκε πως οι 8 ήταν αθώοι και ως πράξη συγνώμης / δικαίωσης, έδωσε χάρη στους 3 φυλακισμένους. Πράξη που, φυσικά, σήμανε και τον πολιτικό του «θάνατο».
Ως σήμερα δεν έχει εξακριβωθεί ποιος ήταν πραγματικά ο δράστης της βομβιστικής επίθεσης.